ตามหลักฐานทางโบราณคดี มีแนวคิดว่า การเผยแพร่พระพุทธศาสนาในดินแดนสุวรรณภูมินั้น เริ่มต้นจากพระเจ้าอโศกมหาราช จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิเมารยะ ผู้ปกครองส่วนใหญ่ของอนุทวีปอินเดีย (พ.ศ. 270–311) ทรงส่งพระธรรมทูตออกเผยแผ่พระพุทธศาสนาทั้งหมด 9 สาย โดยสายที่ 8 ทรงส่งพระโสณะและพระอุตตรเถระ เข้ามาในดินแดนสุวรรณภูมิ ดังที่ปรากฏร่องรอยพระพุทธศาสนาในอู่ทอง เช่น การค้นพบจารึกปุษยคีรี ที่นักวิชาการส่วนใหญ่ตีความว่าชื่อ “ปุษยคีรี” ที่ปรากฏในจารึกดังกล่าว หมายถึงเขาทำเทียม ซึ่งมีโบราณสถานสำคัญในสมัยทวารวดีจนถึงสมัยอยุธยา รวมทั้งมีการขุดค้นพบโบราณวัตถุสำคัญจำนวนมากในบริเวณพื้นที่ดังกล่าว ทั้งนี้คงเป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเมืองอู่ทองมายาวนาน ตั้งแต่สมัยทวารวดี จนถึงสมัยอยุธยา